MARK BOWDEN How Iran's Revolution Was Hijacked

"چگونه انقلاب ايران دزديده شد
نخستين دولت آيت الله خمينی پس از بازگشت از تبعيد سكولار بود"

وال استريت ژورنال؛ ١٨ نوامبر ٢٠٠٩

روزنامه حقوق بشری وال استريت ژورنال نخست توضيح ميدهد كه "جنبش" برای سرنگونی پادشاه ايران، "گرچه رنگ لفاظی های مذهبی خمينی را به خود گرفته بود، در درجهء اول جنبشی ناسيوناليستی بود، و بسياری از كسانی كه در سالهای ٧٨ و ٧٩ ميلادی به خيابان ها می آمدند خواستار نظامی مذهبی نبودند بلكه، همان چيزی را ميخواستند كه جنبش اصلاح طلبان امروز ميخواهد: از ميان بردن سلطه جويی و برقراری دمكراسی."

پس از ياد كردن از "فرار شاه"، اربابان اوباما ادامه ميدهند كه گرچه مذهب نقش بزرگی را ‌در "انقلاب" ايفا كرد و خمينی شخصيت تحريك كننده آن بود، "٩ ماه پس از پيروزی انقلاب، خمينی در مورد برقراری يك نظام روحانی دو دل بود." چرا كه "هنگامی كه پس از تبعيد از پاريس به ايران آمد، دولت موقت سكولاری را برقرار كرد كه رهبرش يك ليبرال و دمكرات بود بنام مهدی بازرگان."

به گفتهء وال استريت ژورنال، "پيش از ‌ا‌شغال سفارت آمريكا، خمينی در ميان رهبرانی سكولار چون بازرگان و روحانيون جاه طلب اين دست و آن دست ميكرد؛ با ا‌شغال سفارت دانشجويان او را به هواداری از طرف دوم اجبار كردند." خلاصه دانشجويانی مانند احمدی نژاد خيلی پر رو شدند و با بی شرمی تمام "ديگر رهبران سكولار" را نيز از كشور و سياست بيرون رانده يا به زندان انداختند: از جمله ابوالحسن بنی سكولار و صادق قطبزاده!

مارک باودن مينويسد، "برای قشريونی كه در ميان رهبران دانشجويان بودند، اين يك پيروزی بود و برای مردانی چون احمدی نژاد نشان نيرو. برای افراد ديگری در آن گروه مانند ابراهیم اصغرزاده، محسن میردامادی و عباس عبدی، تماشای تبديل انقلاب اميدبشخ شان به استبدادی ديگر."

پس از تبليغ برای جنايتكاران و آدم كشان، و مقايسه آنها با جوانان آمريكايی در دهه های ٦٠ و ٧٠، اين جنايتكاران اضافه ميكنند: "٣٠ سال پس از بدست گرفتن نيرو، ملايان قم با شرايط پيچيده ای روبرو شده اند. برای برگرداندن موج اصلاحات آنها بايد همان ابزار شاه منفور را بكار ببرند --- بازداشت های گسترده، شكنجه، اعدام و سانسور. برای ايرانيان مسن تر، اين همان راهی است كه در سال ١٩٧٩ بر ضدش شورش كردند. جوانان ايرانی همان نيرو و روحيه بزرگانشان را دارند، ولی اينبار لفاظی انقلابی برای دگرگونی ديگر ضد آمريكايی و اسلامی نيست." و از آنجا كه "ضد آمريكايی" (برای نمونه، ضد منافع گردانندگان وال استريت ژورنال) نيست، نتيجه گرفته می شود "ايرانی ها يك دمكراسی واقعی می خواهند."