بخش آغازين نوشته ای در يكی از اين وبلاگهای فارسی زبان نسبتا مشهور، درباره ی مقاله ی يك پروفسور آمريكايی به نام "عباس امانت" كه اخيرا درنويورک تايمز ارباب چاپ شد. نقل را با نوشته اصلی مقايسه كنيد. كدام وبلاگ مهم نيست، و چون به لجن كشيدن تاريخ ايران قاعده است نه استثنا، فرقی هم نميكند. فقط ظرافت را ستايش كنيد:

----------------------------------------------------
عباس امانت يک مقاله نوشته تو نويورک تايمز که من همين الان...يافتمش هم باهاش حال کردم هم کلی خنديدم.

دکتر امانت سعی کرده يک جور هايی آسمون رو به ريسمون ببافه که بابا جان "انرژی هسته ای حق مسلم ماست، می گيد نه؟ تاريخ رو نگاه کنيد." امانت تاکيد می کنه که خاطرتون هست که انگليسی ها و روس ها چه بانبولی در آورده بودند که ما تو ایران نتونيم راه آهن بکشيم و بعد از این رضا شاه کشيد و نگذاشت شما در جنگ جهانی دوم ازش برای زدن هيتلر استفاده کنيد با هزار شامولته بازی رضا شاه رو تبعيد کرديد که از راه آهن ایران به عنوان "پل آزادی" استفاده کنید!
---------------------------------------------------

“Iranians also know that, hard as it may be for latter-day Americans and Europeans to believe, from the 1870's to the 1920's Russia and Britain deprived Iran of even basic technology like the railroad, which was then a key to economic development. At various times, both powers jealously opposed a trans-Iranian railroad because they thought it would threaten their ever-expanding imperial frontiers. When it was finally built, the British, Russian (and American) occupying forces during the Second World War made full use of it (free of charge), calling Iran a "bridge of victory" over Nazi Germany. They did so, of course, after Winston Churchill forced the man who built the railroad, Reza Shah Pahlavi, to abdicate and unceremoniously kicked him out of the country.”