ديروز در يكی از اين رسانه های اينترنتی خواندم كه در كنار شهرت و محبوبيتی كه تابلوی نوروزی امير برای او بوجود آورده، اين گراميداشت از پادشاه فقيد گرفتاريهايی را هم بدنبال داشته است، "زيرا عده ای مرتب به او تلفن ميزنند و تقاضای كمك مالی می كنند. يا تنی چند از ايرانی ها كه وی را در نقاط مختلف شهر می بينند، از وی ميخواهند كه گرفتاريهايشان را رفع كند."

باوركردنش برای من دشوار نيست. دو سال پيش، وقتی كه يكی از دوستانم در تركيه خيلی خودمانی به ‌اطلاع گروهی از هم ميهنان رفيوجی در آن كشوررساند كه دوست جوانش از هواداران شاهزاده ای با نام "پهلوی" است (بله، بودم، و تو با تبديل شدنت به سخنگوی وزارت خارجه آمريكا دلم را شكستی) درخواستهايی كردند كه اصلاً نمی توانستم پيشبينی كنم، كه ای كاش راجع به كمكهای مالی بودند: "برايم در آمريكا و كانادا خريدار پيدا كن كه كليه ام را بفروشم،...پدرسوخته مگه قول ندادی؟ جواب دختر ١٢ ساله ام رو چی بدم؟" همين يك نمونه از پيامدهای انقلاب شكوهمند كافيه؛ نميخوام هنوز نيمروز نشده اشكهام دربياد. منظور من از اشاره به اين موضوع پيشگفتاريست برای اشاره به نوشته ای كه در يكی از اين بلاگهای شوربختانه ايرانی نما خواندم. نوشته ای بسيار كوتاه است:

---
دلیل اینکه من در لوس آنجلس زندگی نمی کنم:
<فرتور تابلوی نوروزی امير>
یک نفر به این امیرآقای شاه پرست بگوید بابا مرده که عید را تبریک نمی تواند بگوید مرد حسابی. تعجب می کنم با این آفتاب لوس آنجلس این ها چطوری یکربع قرن است یخ زده اند!
---

استدلال ( آدم به ياد افاضات آيت الله مطهری می افتد) چنان مضحك است كه نيازی به پاسخ ندارد. برای من آنچه كه شگفت انگيز است سطح تحصيلات كسانی مانند اين جانور... و آزاده معاونی ها، رويا هكاكيان ها و مرجان ستراپی ها است. در گوشه ای در بلاگش نوشته است:

"سیما شاخساری هستم. کاندیدای دکتری رشته مردم‌شناسی در دانشگاه استنفوردم و تحقیقم در مورد اجراگری ایرانی بودن در وبلاگهای فارسی و ربط آن به مسائل جنسیت و جنسگونگی است. در طی اقامت شانزده ساله ام در امریکا در زمینه مسائل زنان و مهاجرت با سازمانهای غیردولتی سانفرانسیسکو کار کرده‌ام."

ای كاش قبل از انقلاب اسلامی هم چيزی به نام "بلاگ" وجود داشت كه "روشنفكرانی" مانند يزدی ، امير‌انتظام و قطبزاده می توانستند چهره ی راستين خود را به اين آسانی آشكار كنند.