Saeed Hajjarian

"اگر مقايسه كنيم با زمان شاه (پادشاه ايران را ميگويد)، ما كه هر دو را چشيده ايم، حكم مى كنيم حتماً به لحاظ دموكراسى الان وضع بهتر است. زندان هاى زمان شاه نيست، شكنجه به آن معنا نداريم، مراقبت و اختناق به آن معنا نيست. مثل آن موقع ترس از ساواك و جاسوس نداريم. حرف هايى مى زنند كه شنود هست ولى اصلاً قابل مقايسه با آن زمان نيست. سر مسئله آزادى بيان قطعاً روزنامه ها از روزنامه هاى آن موقع بهتراست. آن زمان روزنامه مستقل نداشتيم. دوقلوهاى كيهان و اطلاعات بودند. گذشته از اينكه تلويزيون چيزى نداشت، خيلى ها تلويزيون نداشتند. كتاب و مجله اصلاً اينقدر رواج نداشت. آن زمان اصلاً امكان نداشت جنبش دو خردادى به وجود بيايد. NGOهاى مستقل و اعتصاب معلم ها براى آنها قابل تحمل و تصور نبود. آن زمان فقط احزاب شه ساخته بودند. به طنز مى گفتند حزب ايران نوين پاينده باد، اندكى هم حزب مردم زنده باد. مدتى بعد هم شاه آنها را درهم ادغام كرد، حزب رستاخيز را ساخت. طولى نكشيد كه همان حزب خود ساخته دولتى را هم تعطيل كرد. به لحاظ معيشتى هم اگر مقايسه كنيم، روستاها خيلى آبادتر شده و استانداردهاى زندگى بالا رفته است. از نظر اطلاع رسانى جامعه چندمنبعى شده است. علاوه بر مطبوعات مستقل، مردم به ماهواره و اينترنت دسترسى دارند. دانشگاه ها توسعه پيدا كرده اند. اين توسعه فرهنگى و سياسى را كسى نمى تواند به عقب برگرداند."

"آرمان ها و واقعيت هاى انقلاب"، گفتگوی شرق با سعيد حجاريان